Zanik wieloukładowy – Diagnostyka

Zanik Wieloukładowy (MSA) to choroba neurodegeneracyjna zaliczana do parkinsonizmów atypowych. Występuje sporadycznie – nie stwierdzono jednoznacznie, że jest to choroba przekazywana genetycznie. Należy do grupy synukleinopatii.

Częstość zachorowania wynosi 1,4–4,9 przypadków na 100 000 osób. Początek objawów klinicznych to najczęściej 6 dekada życia.

W porównaniu do klasycznej Choroby Parkinsona i innych schorzeń z grupy parkinsonizmów atypowych w MSA najbardziej charakterystyczne są znacznie narastające zaburzenia czynności autonomicznych takich jak:

-hipotonia ortostatyczna i wtórne omdlenia

-nietrzymanie moczu

-zaburzenia opróżniania pęcherza z retencją moczu

-zaburzenia erekcji

-zaparcia

Hipotonię ortostatyczną rozpoznajemy kiedy spadek ciśnienia tętniczego krwi po 3 minutach pionizacji wynosi minimum 30mmHg ciśnienia skurczowego i minimum 15mmHg ciśnienia rozkurczowego.

Wyróżniamy dwie główne postaci kliniczne zaniku wieloukładowego:

MSA-P – z dominującymi objawami parkinsonowskimi, jak spowolnienie psychoruchowe, wzmożone napięcie mięśniowe, drżenie spoczynkowe. Postać ta występuje u około 80% pacjentów, szczególnie w populacji europejskiej i amerykańskiej.

MSA-C – z dominującymi objawami zaburzeń czynności móżdżku, jak np. niezborność ruchów, chód na szerokiej podstawie, oczopląs. Występuje u około 20% pacjentów, najczęściej w populacji azjatyckiej.

Niektórzy klinicyści i badacze wyróżniają także znacznie rzadszą formę MSA-A z przewagą objawów autonomicznych.

W chwili obecnej nie istnieje leczenie przyczynowe choroby, a wszystkie dostępne terapie mają na celu łagodzenie objawów zarówno ruchowych jak i autonomicznych. Choroba ma charakter postępujący, a rokowanie jest niepomyślne.

Podstawami rozpoznania są wywiad i obraz kliniczny.

Poradnia Parkinsonowska w Centrum Medycznym Neuroprotect diagnozuje pacjentów z zanikiem wieloukładowym.

Diagnostyka obejmuje:

– wywiad zebrany od pacjenta i opiekuna, w tym wnikliwa analiza potencjalnych działań niepożądanych przyjmowanych leków

– badanie neurologiczne

– dokładne pomiary ciśnienia tętniczego i tętna w kierunku hipotonii ortostatycznej

– badanie obrazowe głowy (MRI)

– badania laboratoryjne

-W razie potrzeby skierowanie na badania dodatkowe, np. USG jamy brzusznej lub badania urodynamiczne